Mijn naam is Colinda Geurtsen, 22 jaar oud en werkzaam als verpleegkundige in de thuiszorg. Ik ben getrouwd met de leukste man, Eduard. Samen verwachten wij in mei 2021 ons 1e kindje. Graag wil ik jullie meenemen in mijn verhaal over mijn angststoornis en hoe het nu met mij gaat.
In april 2018 sprong mijn schoonzusje bij mij achterop de fiets. Doordat ik niet hard genoeg reed, vielen we. Dit ging echt heel langzaam, maar door de schrik viel ik bijna flauw. Ik was nooit eerder door schrik (bijna) flauwgevallen dus had dit een grote impact. Al gauw ging het beter en vervolgde ik de rest van de dag. Een aantal weken later zat ik in de bus en voelde ik mij misselijk worden. Omdat ik tijdens de val ook misselijk was, wekte dit gelijk een soort angst op om weer het gevoel van bijna flauwvallen te krijgen. Ik kreeg het warm, kreeg hartkloppingen en wilde zo snel mogelijk naar huis. Ik ben de bus uitgesprongen en heb de 1e trein naar huis gepakt. Thuis voelde ik me weer prima.
Gek vond ik het, want ik herkende mijzelf hier helemaal niet in. De tijd die daarop volgde, werden deze aanvallen van angst alleen maar meer en heftiger. Ik kreeg het in de kerk, in de supermarkt, op school en tijdens het autorijden op de snelweg. Het voelde dan echt alsof ik flauw ging vallen. Ik begon te zweten, kreeg het heel warm, mijn hart begon heel snel te kloppen, ik werd misselijk en voelde me heel licht in mijn hoofd. Het werd echt een angst om flauw te vallen. Later kreeg ik ook een druk op mijn borst, werd ik benauwd en kreeg ik een pijnlijke linker arm. Dit maakte de angst nog groter omdat ik nu ook bang werd een hartaanval te krijgen.
In oktober 2018 had ik echt het dieptepunt bereikt. Ik durfde amper de deur meer uit te komen. Het enige wat ik nog deed was werken en daar was alles mee gezegd. Ik toonde geen empathie meer voor de cliënten omdat ik alleen maar bezig was met ‘als ik maar niet flauwval’. Ik deed mijn werk wat ik doen moest en was zo snel mogelijk weer weg. Ook op school ging het niet meer. Ik moest zelf met mijn auto van Ede naar Amersfoort rijden en dit betekende over de snelweg rijden, dit durfde ik echt niet meer. In het begin ging ik helemaal binnendoor, wat ontzettend veel extra tijd kostte en uiteindelijk ging ik helemaal niet meer naar school. Ook kwam ik niet meer in de kerk, de winkels en was zelfs buiten een rondje lopen een uitdaging.
Dit was het moment dat vooral mijn ouders (ik woonde toen nog thuis) zeiden: ‘je komt er zelf niet meer uit, je hebt hulp nodig Colin.’ Dit vond ik moeilijk te accepteren, want ik wilde geen psychiatrische patiënt zijn. Uiteindelijk heb ik een afspraak gemaakt met de huisarts en werd ik gediagnosticeerd met een angststoornis. Ik kwam terecht bij de POH-GGZ. Hier volgde ik een online programma waar ik uiteindelijk niet mee verder kwam en werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Ik had heel veel geluk want ik had een psycholoog gevonden die net gestart was in Ede en waar ik gelijk terecht kon. Hier heb ik maanden gelopen. Het ging wel wat beter, maar nog niet zoals ik gehoopt had. Dankzij de gesprekken met de psycholoog kon ik heel goed beredeneren dat ik tijdens een paniekaanval aan het hyperventileren was, waardoor het zuurstof uit mijn hoofd trok en ik licht in mijn hoofd werd. De benauwdheid, druk op mijn borst en de pijnlijke uitstraling naar mijn linkerarm waren allemaal te wijten aan het hyperventileren. Ondanks dat ik dit wist, kon ik tijdens een paniekaanval de knop niet omzetten en denken dat het ‘maar hyperventileren was en niks ernstigs.’
Mijn ouders en broertje zagen mij als een ‘dood vogeltje’ op de bank zitten. Waar zij in het begin nog zoiets hadden van: ‘kom op, ff doorzetten’, hadden ze nu ook wel door dat het echt niet zo gemakkelijk was. Ik heb ontzettend veel steun aan ze gehad en had soms het strenge duwtje in mijn rug echt nodig om toch even mee te gaan de deur uit. Ook mijn man, toen nog vriend, vond het moeilijk ermee om te gaan. Vanuit zijn opleiding heeft hij meegekregen: ‘knop omzetten, opgeven is geen optie dus: doorgaan!’ Samen konden we er veel over praten en is hij ook eens mee geweest naar de psycholoog. Ook hij steunde me heel erg.
Uiteindelijk kwam ik er bij de psycholoog ook niet uit en ben ik mei 2019 gestart met het slikken van Citalopram. Ik mocht met 20mg beginnen, maar omdat ik bang was voor de bijwerkingen begon ik met 10mg. Na 6 weken bleek toch dat 20mg beter zou zijn voor mij. Wat werd ik een ander mens hierna! Ik durfde stapje voor stapje steeds meer de deur uit te komen, werd vrolijker en kon letterlijk weer lachen. Ik voelde me sinds een lange tijd weer echt gelukkig.
De kerk en school bleven lastig, omdat dit beide maar 1x in de week was en ik dit dus niet vaker kon oefenen. Dit maakte het ook wel spannend, omdat mijn vriend en ik in september 2019 gingen trouwen en ik dan voorin de kerk moest zitten. Toch kon dit doorgaan en had ik wel wat spanning voordat de dienst begon, maar tijdens de dienst had ik helemaal geen spanning. Wie had dat ooit kunnen denken.. Nu gaat het zelfs zo goed dat ik in oktober zou gaan afbouwen met de medicatie. Omdat ik nu zwanger ben, mag dit niet en moet dit wachten tot na de bevalling. Maar dat is prima! Ik voel me gelukkig, zit lekker in mijn vel en kom de deur weer uit.
Wat ik van dit alles geleerd heb, is dat het echt niet vanzelfsprekend is dat alles goed gaat in je leven en dat geluk niet vanzelfsprekend is. Uiteindelijk denkt de psycholoog dat de val met die fiets, de oorzaak is geweest van mijn hele angststoornis. Zoiets kleins, waaraan ik echt geen traumatische ervaring had overgehouden, maar alleen van het moment zelf had ik last..
De band met mijn ouders, broertje en mijn man is alleen maar sterker geworden. Ook voor hen was het niet makkelijk. Toch bleven ze me onvoorwaardelijk steunen. Alleen had ik het ook echt niet gered!
Ik hoop dat dit een voorbeeld is voor anderen die last hebben van een angststoornis/paniekaanvallen. Toen ik het zelf had, las ik zoveel blogs en dacht ik: ‘hoe kan ik ooit zeggen dat het met mij weer goed gaat?!’ Maar echt, durf te vertrouwen. Zoek hulp, ondanks dat je het misschien zelf wilt oplossen. Leer te accepteren dat dit niet altijd kan en vraag je (net zoals ik ook deed) af wat je belangrijker vindt: zelf proberen op te lossen en daardoor langer ongelukkig, of toch hulp zoeken en je geluk en jezelf weer terugvinden. En ook al slik je medicatie, die medicatie is enkel een duwtje in de rug. Jijzelf neemt de stappen en dit maakt je sterk!
Liefs, Colinda
Mooi geschreven heel sterk ook. Ik herken er veel in. Ik had een depressie en paniek aanvallen. Ook die benauwd gevoel in de bus of tram. Moeite met controle verliezen ofzo iets. Op gegeven moment durfde ik niet meer in het openbaar vervoer. Dit begon tijdens de zwangerschap van onze tweede. Na de bevalling werd alles veel erger en heviger en ook ik ging aan de citalopram. Eerst 20 mg later zelfs 30 mg. Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. En weet zeker en zijn er nog veel meer.
Wat heftig en naar om dit tijdens je zwangerschap mee te moeten maken. Hoe gaat het nu met je? Hoop voor je dat de citalopram ook bij jou het gewenste effect mag hebben.
Zeker, er zijn zoveel mensen die het hebben, maar er wordt gewoon heel weinig over gesproken helaas…